DRZEWNE LOSY

Okoliczne buki buczą już od rana,

że się ważą losy parku i drzew w lesie,

mają dzisiaj na zebraniu zdecydować,

kto zostanie, kto niedługo się wyniesie.

Klon spokojny, bo się poddał klonowaniu,

wiąz zawiązał komitywę ze szkutnikiem

- już na wiosnę chciałby zbratać się z morzami,

mocząc słoje w ciepłej wodzie pod równikiem.

Dąb wydębił zapewnienie u stolarza,

że nie trafi w kształcie skrzyni do Charona

- taka przyszłość go zasmuca i przeraża –

marzy mu się dobre miejsce na salonach.

Stara lipa bardzo lipnie dziś wygląda,

bo przez graba ograbiona z resztek złudzeń,

już nie wierzy, że ją będą gdzieś oglądać,

w formie świątka rzeźbionego ostrym dłutem.

Cis wycisnął z szarej kory łzy rozpaczy,

słysząc z boku o wycince zagajnika,

sam chroniony, ale szkoda mu przyjaciół,

tych, z którymi dbał o sarny u paśnika.

Wszystkie drzewa drżą o swoją własną skórę

żadne nie chce się zamienić w szary popiół,

skoro muszą las opuścić, to nie w wiórach,

a w przedmiotach, chcą nacieszyć ludzkie oczy.